Hoe vaak heb je echt goede gesprekken bij de thee?
Pickwick voegt al jaren een suggestie toe voor wat meer diepgang.
Toen ik een heerlijk kopje thee voor me had staan, staarde de volgende vraag op het theezakje me aan; Wat kan jou echt ontroeren?
Hoewel ik niet in gezelschap verkeerde (afgezien van mijn trouwe laptop en een pak koekjes) voelde ik me toch uitgenodigd om daarover met mezelf in gesprek te gaan. Ik zag meteen een paar ontroerende beelden voor me.
Zoals het beeld van mijn opa en oma die, na zestig jaar huwelijk, nog steeds hand in hand over straat liepen.
Ook zie ik nog steeds de tuin van de oude man, tegenover mijn basisschool, voor me. Elk seizoen plantte hij nieuwe plantjes langs zijn grasveldje. Er sprak zoveel liefde, zorg en voldoening uit.
En dan die grote lieve hond die niet alleen uit het asiel geadopteerd wilde worden, maar koste wat het kost bij zijn kleine vriend wilde blijven. Hij liet het zo duidelijk merken dat de geïnteresseerde man niet anders kon dan beide hondjes meenemen.
Soms is het een ook een dans die je kan raken. Ik denk aan het blinde jongetje dat zo mooi danste dat je recht in zijn ziel keek.
Soms zit ontroering of troost in een klein gebaar. Als veel mensen dat samen doen wordt het een heel groot gebaar. Zoals de vele bloemen die vaak op straat worden neergelegd wanneer iemand op een nare manier is overleden. Ik krijg daar elke keer kippenvel van als ik dat zie.
Ik nam nog een slokje van mijn thee en dacht aan al die keren dat ik thee met iemand dronk als het even tegen zat. Gewoon samen met de warmte van de ander en de thee. Zonder gesprek, zonder woord, zonder goede suggestie……