Er stond vandaag een Pietje voor mijn deur. Hij was een jaar of 4. Hij had een fluwelen pietenpak aan met een mooie witte kraag en zwarte vegen op zijn wangen. Naast hem stond een grote volle jutenzak.
Enthousiast deed ik de deur voor hem open. Het Pietje zei niets, maar keek mij glunderend aan.
‘Wat leuk dat je langskomt Piet. Kom je iets brengen?’
Het Pietje graaide rustig in zijn zak. Hij hield de spanning er goed in. Zou hij pepernoten gaan strooien? Of heeft hij een zak vol fopkado’s?
Het leek wel of hij even moest zoeken naar het juiste cadeau. Geduldig bleef ik wachten. Ondertussen kletste ik verder met het Pietje, die alleen maar naar mij knikte.
Met een stralende glimlach gaf hij me een cadeau. Daarna liep hij snel verder naar een paar huizen verderop. Pas toen had ik door om welk Pietje het ging.
Het cadeautje dat ik kreeg was niet zomaar iets. Nee, het was een zelf geknutselde stoomboot. Wat een leuke verrassing!
Later op de avond begreep ik dat dit Pietje graag Hoofdpiet wilde worden. Hij was druk aan het oefenen in de straat. Hij had vandaag namelijk zijn pietendiploma gehaald en vond dat hij nu wel mee naar Spanje kon. Z’n moeder had niet verwacht dat hij zo snel het huis uit zou gaan. Op de vraag of ze niet mee mocht naar Spanje, antwoordde haar zoon dat ze eerst zelf maar Piet moest worden. Een zeurpiet.
Deze piet gaat het helemaal maken dacht ik. Hij deelt naast zijn pakjes zoveel plezier uit. Dat gun je toch iedereen!