Op de ‘boulevard’ van Menthon de Saint Benard overheerst de sfeer van ongedwongenheid.
Het is geen boulevard vol met terrassen waar ‘s avonds volop geparadeerd wordt. Het is juist een kade zonder horeca (met uitzondering van 1 terras) waar mensen in hun zwem- of zomerkleding op het gras of op de stijger zitten. Niks geen opsmuk. Gewoon rustig genietend van het water, het eten en elkaar. Met picknickmand, pizza, wijn, bier…. Alles kan. Het is je eigen feestje hier.
Een eindje verderop is een grasveld. Een grote groep bejaarden zit op meegebrachte klapstoelen in een kring. Ze eten en lachen. Hun gezichten glunderen in de zon. Het is een ontroerend beeld. Een gezelligheid die ik iedereen gun. Ze zijn omringd door stelletjes, gezinnen en groepjes vrienden. Iedereen zit bij elkaar en toch weer niet. Zonder dat men elkaar kent geniet iedereen van hetzelfde. Ik wil een foto maken maar het beeld laat zich niet omkaderen. De familie is te groot. Iedereen hoort erbij.
We lopen verder langs de boulevard. Er zwemt een zwaan voorbij en vanuit het huis er tegenover speelt iemand een lieflijk lied op de piano. (Het is echt waar.) De zon gaat langzaam onder. Tussen de bergen door schijnt nog een laatste restje gouden licht. Ik kijk uit over een helderblauw meer. De boulevard van Menthon de Saint Benard is een plek waar je uren wil blijven zitten.