Al een paar maanden spaart onze hele familie pannenzegels bij Albert Heijn. Mijn moeder had hier al een paar keer om gevraagd. Natuurlijk sparen we graag met haar mee.
Met de kerst werden de volle spaarkaarten dan ook enthousiast ontvangen. Het weggeven ging soms echter met lichte tegenzin.
‘Heb ik net een volle spaarkaart gaat mijn eigen pan kapot,’ zei mijn tante. ‘Maar de volle kaart is voor je moeder hoor, beloofd, is beloofd.’
‘Oh, we sparen ook wel even met jou mee,’ was mijn antwoord.
‘Sparen jullie pannenzegels?’ vroeg mijn vriend.
‘Doe jij dat dan niet?’ was de zeer verontwaardigde reactie van mijn moeder.
Zo kwam het dat we steeds fanatieker spaarden.
Soms heb je geluk dan krijg je een paar extra zegels van de kassière. Soms heb je pech dan krijg je het minimale. (Sommige kassières zijn nou eenmaal erg karig.) En soms heb je dikke pech, zoals m’n moeder die een volle spaarkaart had ingeleverd en er thuis pas achter kwam dat het er twee waren i.p.v. één.
Toevallig vroeg iemand diezelfde week in de buurtapp of er nog belangstellenden voor de pannenzegels waren. Dat hoef je haar geen twee keer te vragen.
Vandaag was ik bij Albert Heijn en had ik voor 39,40 euro boodschappen gedaan. Helaas stond ik natuurlijk weer bij zo’n karige kassière die mij maar drie i.p.v. vier zegels gaf.
Zo schiet het natuurlijk niet op. Ik koop er gewoon nog een krant bij, dacht ik. Maar helaas, alle kranten waren uitverkocht. Ik moest het met mijn drie zegels doen.
Teleurgesteld liep ik met mijn zware tas naar mijn fiets. Terwijl ik de boodschappen in mijn fietstassen deed hoorde aan de overkant van de weg een jongen roepen. ‘Meneer, meneer…!’
Hij stond voor de snackbar en riep naar een oudere man die voor hem liep.
De man reageerde niet.
‘Meneer, wilt u wat eten?’
De oudere man liep door en kwam mijn kant opgelopen.
Ik zag de jongen nog steeds kijken. ‘Meneer,’ riep hij nog een keer.
De man had een plastic tasje bij zich en liep langzaam naar de prullenbak.
Zou hij echt uit de vuilnisbak willen eten? Hij ziet er niet uit als een zwerver, dacht ik. Zijn kleding zat misschien wat losjes, maar hij maakte een redelijk verzorgde indruk.
Toch liep hij aarzelend naar de vuilnisbak, ging iets door zijn knieën en ging er vluchtig met zijn hand doorheen.
Ik wilde de man niet aanstaren, maar toen ik net op de fiets was gestapt zag ik dat de jongen naar de man toe kwam gerend. Dat maakte me nieuwsgierig, zodat ik toch nog even achteromkeek.
Inmiddels stond de jongen naast hem op het zebrapad.
‘Meneer wilt u wat eten van mij?’
De man bleek echter geen interesse te hebben en de jongen liep al snel weer alleen terug richting de cafetaria.
Is die man wel een zwerver? Misschien had hij vandaag gewoon pech? Misschien had hij per ongeluk de volle spaarkaart met pannenzegels weggegooid en was hij teruggelopen om nog even in de prullenbak te graaien aangezien hij z’n vrouw niet wilde teleurstellen.
Ik keek nogmaals achterom, maar de man was alweer verdwenen.
Foto: Pixaby gemaakt door Graphicmama-team.