Tijdens Hemelvaart stonden Stephan en ik op een leuke camping in Overijssel. We hadden een ruime plek in de boomgaard. Waar vrienden, een konijn en zelfs een pauwenstelletje bij ons op bezoek kwamen. Het mannetje richtte (jaja speciaal voor ons) zijn veren op. Kortom de plek was perfect, het gezelschap was perfect, onze stemming was perfect, maar de zon liet het aardig afweten. Ze was er wel maar liet zich overschaduwen door wolken.
Toch bleven wij optimistisch en lieten ons niet wegjagen door de schaduw en wegblazen door de harde wind. Nee, wij bleven wachten op de warmte. Maar de zon liet zich steeds maar eventjes zien. Dus het was jas aan, jas uit, zonnebril op zonnebril af. Toch maar een sjaal om, toch maar een capuchon op, toch maar even een fleecedeken pakken. Was dit allemaal wel zo’n goed idee?
Ik keek naar de lege stacaravans voor ons, waar de kachel klaarstond om in gebruik te worden genomen, maar niet door ons.
‘Oh de zon komt er zo weer aan hoor!’ hoorde ik Stephan zeggen.
‘Jazeker, we zien hem al,’ zeiden wij smachtend.
Gelukkig liet het zonnetje zich afgelopen week wat langer zien. Voor het eerst dit jaar zat ik in mijn korte broek in de tuin. Ik zat er (ingesmeerd en wel) helemaal klaar voor om lekker te kunnen lezen in mijn nieuwe boek. Eerst in de voortuin, toen in de achtertuin. Ik ging waar de zon was. Ik wilde er optimaal van genieten. Dit keer verliet ze me niet, maar omdat de schaduw steeds verder oprukte schoof ik met mijn stoeltje mee steeds verder tegen de schutting aan, totdat alleen mijn hoofd nog een glimp van de zon op kon vangen. Hebbes! Yes! Got it!
Mijn vader is er ook zo een. Hij schuift ook altijd mee met de zon naar het hoekje van de tuin. De krant en de kat schuiven dan met hem mee. Juist de allereerste straaltjes, aan het ‘begin’ van de zomer zijn het allerlekkerst.
Toen Stephan en ik op een zonnige dag bij mijn ouders kwamen keken we verbaasd naar de half gesnoeide boom in de tuin. Wat een gek moment in het jaar om een boom te snoeien, dacht ik. Er was een hele hap uit. Dat verdient niet de schoonheidsprijs. Mijn vader vond het echter perfect. Hij zat heerlijk te lezen in het hoekje van de tuin en was net zo tevreden als het spinnende katje naast hem.
Z‘Tja, die boom, anders kon ik maar zo kort in de zon.’