Begin mei stond ik samen met mijn vriend een paar dagen op een camping in Zuid Limburg. Tijdens een van deze dagen bezochten we de stad Valkenburg. Veel toeristen nemen daar graag een kijkje in de verschillende grotten. Wij waren vooral benieuwd naar de stad zelf. De eigenaresse van de camping vertelde ons dat er een bijzondere standbeeldenroute in Valkenburg te volgen was. ‘Leuk, living statues!’ dacht ik.
In het centrum vonden we een sfeervol terras. Het lag naast een beekje dat door de stad stroomde. We genoten net als vele anderen van het mooie weer en een lekker drankje. Vanaf het terras keken we naar het plein tegenover ons. Na een tijdje zag ik aan de overkant van het beekje twee senioren in een badpak en een zwembroek staan. Ze hadden hun gezicht naar ons toe gedraaid. Badgasten? dacht ik. Middenin de stad? Ik zag dat mensen ernaartoe liepen, een arm om hen heen sloegen en een foto van hen maakten. Oh natuurlijk! Dit zijn de standbeelden waar de eigenaresse van de camping het over had. Het waren geen echte mensen, maar beelden die op echte mensen leken. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Net als bij andere voorbijgangers die hen zagen.
Bij de kerk stonden twee standbeelden van nonnen. Twee vrouwen omarmden hen liefdevol en maakten een selfie. Ze straalden alsof ze grote beroemdheden hadden gespot.
De standbeelden maken onderdeel uit van de kunsttentoonstelling ‘Alledaagse Mensen’. Deze bestaat uit meer dan veertig levensgrote betonnen beelden gemaakt door de Duitse kunstenaars Christel en Laura Lechner.
Toen we de stad uitliepen zagen we een lange gedekte tafel met standbeelden van oudere mensen eraan. De tafel stond vol met lekkere dingen zoals taart, thee, brood, kaas en wijn. Ook stonden er fleurige bloemen op tafel. Ik wil ook aanschuiven, was mijn eerste gedachte. Het leek net echt. Ik was niet de enige die dichterbij wilde komen. Veel mensen bleven staan en stapten zelfs van hun fiets af om een kijkje te nemen.
Naast ons stond een oma met haar drie kleinkinderen. De kinderen liepen enthousiast naar de mensen aan tafel. Ze zochten allemaal iemand uit waar ze naast gingen staan. Al snel klom een van hen bij dit standbeeld op schoot.
‘Ja!’ zei de oma. ‘Dat is leuk!’ De andere kleinkinderen klommen vervolgens ook op een schoot en staken vrolijk hun duimpjes omhoog. Oma legde het ‘nieuwe’ beeld enthousiast vast. Daarna liep iedereen met een grote glimlach weer verder.
Ik gniffelde. Heb ik toch nog enkele living statues gezien.
Wil je tentoonstelling zelf ook zien? Tot 18 juni 2024 kun je de kunstwerken nog bewonderen.
Anoek van Korlaar