Bijzondere ontmoeting
Mijn vriend en ik gingen dit jaar op vakantie naar Duitsland. We hadden een prachtige kampeerplek aan de Titisee. We stonden op een heuvel en keken uit op een meer. Het was erg warm. Je zag de schittering van de zon op het water en toeristische bootjes voeren heen en weer.
Het was een rustige camping, maar toen we ’s nachts sliepen hoorde ik opeens gerommel. Ik wist meteen dat het een dier moest zijn die in onze vuilniszak op zoek was naar eten. Ik schoof het gordijn opzij om te zien welk dier het was, maar ik zag niets. Ik wilde weer gaan slapen, maar bleef nieuwsgierig naar welk dier er zojuist op bezoek was geweest. Snel daarna hoorde ik het gerommel opnieuw. Ik schoof nogmaals het gordijn opzij om te kijken. Dit keer zag ik het dier wel. Het schrok en rende naar de buren. Wauw! Dit dier had ik maar een paar keer in mijn leven gezien, maar nog nooit van zo dichtbij. Het was een prachtige vos.
Het dier had een mooie glanzende oranje vacht en een dikke pluimstaart met een wit puntje. Ik deed de deur van de bus open en liep naar buiten, maar de vos was nergens meer te bekennen. Ik besloot om naar het toiletgebouw te gaan. Misschien kom ik hem op de terugweg nog tegen. Toen ik het toiletgebouw weer uitkwam keek ik naar de prachtige sterrenhemel. Zou de vos hier ook weleens naar kijken? Zou hij nog in de buurt zijn?
Nieuwsgierig liep ik terug, maar voordat ik de trap op liep bleef ik staan. Helemaal bovenaan de trap stond de vos. Als een magisch wezen. Een minuut lang bleef ik betoverd staan en keek ik in zijn vriendelijke, glimmende kraaloogjes. Ik wilde dichterbij komen maar was bang dat hij weg zou lopen, dus bleef ik staan. Maar na een tijdje draaide de vos zich om en was hij weer verdwenen. Ik was teleurgesteld. Ik had hem nog wel beter willen zien.
Ik liep door, maar toen ik halverwege de trap was zag ik dat de vos via een paadje rechts van mij weer tevoorschijn kwam. Hij was twee meter van mij vandaan. Ik bleef nogmaals staan net als de vos en weer keken we elkaar lang aan. Na een tijdje ging de vos liggen. Met zijn pootjes languit naar voren. Wauw! Het voelde zo onwerkelijk dat ik ging twijfelen aan dit gebaar. Voelt hij zich wel veilig of is hij eigenlijk bang? Misschien valt hij me zo wel aan. Misschien moet ik hem respecteren en weggaan. Langzaam liep ik weer verder op de trap, maar de vos bleef rustig zitten.
Bovenaan de trap keek ik nog een keer om. De vos zat er nog steeds. Zijn kop was is de lucht. Samen keken we naar de sterren.
Foto: Pixabay- Nikiko.