Voor het eerst is het stil op oudjaarsdag. Geen rotjes, geen vuurpijlen geen traditioneel afscheid en toch past deze dag goed bij dit afgelopen jaar.
Het was een jaar dat we meer in stilte hebben moeten doorbrengen. Minder vrienden en familie om ons heen. Minder lawaai, minder gehaast, maar voor sommigen helaas niet minder zorgen.
Een veel bewogen jaar met een virus dat stilletjes aan de wereld in sloop om vervolgens wild om zich heen te slaan.
De wereld lag stil. De aarde had rust nodig. De mens tijd om na te denken. Wat betekent dit allemaal? Moeten we anders leven? Moeten we ons meer gaan aanpassen, inleven, beter voor elkaar en de aarde zorgen?
In de stilte ligt het antwoord. Daar waar alles rustig en onbewogen is, ook al staat de wereld op zijn kop.
Er verscheen een helder blauwe lucht aan de hemel, files verdwenen en ondanks alle ellende verschenen er ook veel positieve verhalen van mensen die elkaar hielpen of een andere wending aan hun leven gaven.
Een leerkracht van het Gymnasium Beyers Naude in Leeuwarden gaf leerlingen de opdracht om een brief aan 2020 te schrijven.
Een van de leerlingen schreef: ‘Hoe kan je tijdens het videobellen nog zo’n goede verbinding hebben maar geen connectie.’ Toen de leerlingen hun brieven vlak voor de laatste lockdown in de klas aan elkaar voorlazen ontstond er echte verbinding. Er ontstond een gevoel van we doen dit met zijn allen.
Ik denk aan de mensen die de dupe zijn geworden van de belastingdienst. Die onterecht werden beticht van fraude. Deze mensen is zoveel onrecht aangedaan. Ze voelden zich niet gehoord. Waar ging het mis?
De betrokken instanties misten de menselijke verbinding. Het echte contact, het echte inleven, het echte luisteren en horen van een noodkreet.
2020 gaat nu stilletjes voorbij. Maar als je goed luistert…….hoor je wat ze allemaal te zeggen heeft.
Foto: Pixaby – Alexandra Koch