Vader en moeder lopen met hun 4-jarige dochter in de supermarkt.
‘Ik wil tortilla’s,’ zegt het kind blij.
‘We eten geen tortilla’s vanavond, dat hebben we al drie keer gegeten deze week,’ zegt vader streng.
‘Ach laat dat kind toch. Het is maar een fase,’ zegt moeder.
Ondertussen heeft het kind al een zak met tortilla’s in het winkelwagentje gelegd. Vader haalt het eruit en legt het terug in het schap.
‘Nahou! Ik wil tortilla’s,’ zegt het kind zeurderig.
‘Stel je niet zo aan,’ antwoordt de vader.
‘Jij stelt je aan,’ zegt de moeder.
‘Echt niet!’
‘Echt wel!’
‘Schreeuw niet zo!’
‘Dat maak ik zelf wel uit.’
‘Ik wil tortilla’s! schreeuwt het kind.’
‘Kijk dat heeft ze nou van jou geleerd.’
Ondertussen blijf ik net iets langer bij de pakken pasta staan om niets van deze interessante conversatie te hoeven missen.
‘Doe niet zo kinderachtig,’ zegt de vrouw bits tegen haar man en grist de zak tortilla’s weer uit het schap.
Samen met haar inmiddels brullende kind loopt ze met grote passen naar de kassa.
‘Papa eet vanavond maar iets anders,’ zegt de vrouw tegen haar kind.
De man blijft beteuterd staan.
Wat nu? zie ik hem denken.
Daarna rijdt hij met zijn karretje linearecta naar het bier. Hij grijpt zijn kans en laadt het karretje vol. Niemand die hem ervan af kan houden. Voldaan kijkt hij naar zijn royale voorraad. Blijkbaar heeft hij dit nodig om over de tortilla-fase van zijn dochter heen te komen. Hij alleen met zijn bier.
Maak je borst maar nat denk ik als ik terugkijk naar mijn eigen jeugdfases. Beginnend met de cola-, roze bubblegum- en chipsfase (al was die laatste vooral om de flippo’s.) Toch werd het heftiger tijdens de ‘laat me met rust fase’ die al snel opgevolgd werd met de ‘ik vreet je met huid en haar op als je niet naar me luistert fase.’ Daarna kwam de ‘slaande deuren fase.’ Deze eindigde vaak met languit brullen op de grond. En dan was ik nog niet eens een echt opstandige puber volgens mijn ouders. Het waren vooral wat onhandige gemoedswisselingen. Maar ja dat was dan wel gedurende een wat langere fase.
Dus meneer, laad die kar inderdaad maar lekker vol met bier, want er staat je nog wat te wachten.
Toen de man bij de kassa was aangekomen ging zijn telefoon.
‘Hé Arie, het bier is geregeld! Geer regelt het vlees!’
Gelukkig dacht ik opgelucht. Ik maakte me al zorgen.