Sinds een paar maanden volg ik een fotografiecursus. Een cursus waarin de mogelijkheden van een spiegelreflexcamera worden besproken. Zowel interessant als ingewikkeld, maar wanneer je de technieken beheerst voel je je echt baas over je eigen camera. Steeds op zoek naar het perfecte plaatje. De grote vraag is natuurlijk: Waar vind je die?
Deze week was de opdracht om verschillende portretten te fotograferen. Ik dacht meteen aan de foto van toen ik een jaar of tien was. Ik was heel erg boos. Ik herinner me het moment nog goed. Niet de gebeurtenis waar ik boos over was, maar wat er vervolgens gebeurde.
Toen ik in woeste toestand thuiskwam maakte mijn vader enthousiast een foto van mij.
‘Ga weg met dat stomme fototoestel!’ schreeuwde ik.
‘Nee, joh, dat is leuk voor later,’ zei hij vermakelijk.
Ik vond het een belachelijk idee en eerlijk gezegd zit er wel een kern van waarheid in, want wie zegt dat de fotograaf het recht heeft om zulke momenten te vereeuwigen? Weg te rukken bij jezelf? Ga maar eens na op hoeveel foto’s je zelf ongevraagd staat. Denk aan al die vakantiefoto’s van anderen waarbij je toevallig op de achtergrond staat. Met je vinger in je neus, met een dubbele onderkin of terwijl je net een Oemaloepa nadoet? Nou? Niemand kan het je vertellen hoor.
Tijdens de eerste fotografieopdracht, die heel ergens anders over ging, kwam er een man aangelopen. Hij droeg een mondkapje met zeerover-schedels erop, had stoere kleding aan en een gespierde hond met een spitse snuit bij zich. Aha! Het perfecte plaatje dacht ik! Ik wilde van deze man een foto maken, maar ik deed het niet. Ik vond het ongepast. Dan moet ik dat eerst vragen vond ik. En ja… hoe vraag je zoiets.
‘Hallo meneer, mag ik een foto van u maken? Eigenlijk moet ik gebouwen fotograferen, maar ik vind u veel interessanter.’
‘Waarom dan?’
‘Nou, uw mondkapje integreert zo goed bij het geheel. Als ik een reclamebureau voor mondkapjes had, zou ik u meteen inhuren.’
Maarja zoiets zeg je natuurlijk niet. Wat zal hij wel niet denken.
Perfecte plaatjes lopen dus gewoon op straat, zelfs in een vliegtuig. Zoals de man van middelbare leeftijd met een dikke buik en een strakke trui. Daaronder droeg hij een Minnie Mouse legging en goudkleurige sneakers. Een perfecte foto. Een foto met een verhaal. Is zijn bagage niet aangekomen op z’n bestemming en heeft hij op de terugreis maar de legging en schoenen van zijn dochter aangetrokken? Of heeft hij een gespleten persoonlijkheid en zit er een kleine Minnie Mouse in hem?
Vriendelijk vragen of je een foto mag maken moet je misschien toch niet altijd doen. Als je pech hebt activeer je de Dracula (eén van zijn andere 30 persoonlijkheden) in hem. Iemand die woest wordt en zijn tanden meteen in je nek wil zetten. Dan kom je echt niet weg met:
‘Ach maak je niet zo druk, dit is leuk voor later. Voor je kleinkinderen.’
Foto: Pixaby – Stocksnap