Over mijn favoriete schrijfplek heb ik vaak gefantaseerd. Tijdens schrijfvakanties en in veel schrijfboeken werd hier regelmatig naar gevraagd. Maak, als je er de ruimte voor hebt, je eigen schrijfplek werd mij geadviseerd.
Ik keek lang naar mijn eigen schrijfkamertje uit. Sinds twee jaar heb ik er een met een mooie boekenkast, uitzicht op een gezellig hofje, rust en ruimte. Wat ben ik daar ontzettend blij mee. Elke keer als ik daar zit voel ik me de koning te rijk, maar vandaag ging mijn hart sneller kloppen van een ander schrijfkamertje. En niet de minste.
Vandaag was ik in het meest luxueuze kamertje van Château de Cormatin (een kasteel in het oosten van Frankrijk.) Alleen hele belangrijke gasten nam de kasteelheer mee naar dit privévertrek.
Het vertrek had een groot raam dat uitzicht gaf op een prachtige kasteeltuin, maar nog mooier was het kamertje zelf. De hele kamer (zelfs het plafond) hing vol met schilderijen van vrouwen en godinnen. Tussen de schilderijen door was elk stukje rijkelijk gedecoreerd en beschilderd met gouden en hemelsblauwe verf.
Maar dit kamertje had nog veel meer te bieden. Het kamertje had iets dat ik nog nooit had gezien. Het hield een geheim verborgen. Iets wat je bij daglicht nooit zou kunnen zien. Het was datgene dat mijn hart sneller deed kloppen. Alleen dit kamertje kon hier indruk mee maken.
Toen de gids de luiken van de ramen sloot liet het zichzelf zien. Het was een magisch licht. De weerkaatsing van het kaarslicht door de gouden muurschildering die zich erachter bevond. Samen met het licht in de hoeken van het plafond zorgde het ervoor dat alle pracht nog meer kon schitteren. Alsof de tijd even stil stond.
Betoverd liep ik weer naar buiten. Als iemand me nog eens zou vragen: Wat is je favoriete schrijfplek? Dan zou ik het wel weten….