Onno’s onmogelijke lijstje

Onno had zich al dagen op het feest van Sinterklaas verheugd. Op school had de juf gevraagd of alle kinderen een verlanglijstje wilden maken. Iedereen mocht drie dingen opschrijven. Dat vond Onno moeilijk. Er was zoveel dat hij wilde hebben. Toch begon hij maar gewoon en schreef het volgende op: 

Wens 1: Een kusje van Sjauwkje
Wens 2: Een antiespelvoutenpen (anders durv ik haar geen liefdesbriev te schreifen.)
Wens 3: Een avondje game met me vaader.

Toen de juf de verlanglijstjes op kwam halen, draaide Onno het blaadje om en schreef snel nog drie wensen op.  

Op 3 december mochten de kinderen hun schoen zetten. Nieuwsgierig liep Onno naar zijn schoen. Hij was zelfs een beetje zenuwachtig. Al snel zag hij dat er een rond pakje in zijn schoen zat. Een pen kan het dus niet zijn. Wat zou er dan in kunnen zitten? Een stuiterbal? Een tol? Een knuffel?
Nieuwsgierig maakte Onno het pakje open. Zijn lachende gezicht veranderde meteen in een teleurgestelde blik. Een mandarijn? Er stond wel een gezichtje opgetekend met plakoogjes en touwhaartjes, maar Onno kon er niet om lachen. Jaloers keek hij naar de andere kinderen. Zij keken wel tevreden naar hun cadeaus. Ze kregen glittersokken, een mooi schrijfboekje of een helikoper van Lego. Ben ik niet braaf geweest? dacht Onno. Heb ik niet goed mijn best gedaan? Heb ik geen leuk cadeau verdiend? Snel deed hij de mandarijn in zijn laatje, maar de andere kinderen hadden het al gezien en lachten hem uit.  
‘Heb jij een mandarijn gevraagd?’
Onno voelde zijn wangen rood worden. Het liefst zou hij de klas uit willen rennen en naar huis toe gaan. Dat kon natuurlijk niet, want voor Sjoukje moest hij stoer zijn.

Opeens ging de deur van de klas open. Drie pieten kwamen binnen. ‘Wij zijn op zoek naar Onno,’ zei een van de pieten vrolijk. ‘We hebben een belangrijke mededeling voor hem.’ Onno durfde zijn hand niet op te steken, maar de andere kinderen wezen hem al snel aan. De piet liep naar Onno toe en fluisterde iets in zijn oor. Zijn klasgenoten keken hem nieuwsgierig aan. Onno luisterde aandachtig. Hij knikte en zijn gezicht begon te stralen. Piet gaf hem een knipoog, legde zijn wijsvinger op zijn mond en liep samen met de andere pieten naar de deur. Voordat ze weggingen strooiden ze met pepernoten. De kinderen gilden en doken er meteen op af. Daarna wilden ze natuurlijk precies weten wat de piet in Onno’s oor had gefluisterd, maar Onno zei; ‘Dat zeg ik niet. Dat is geheim.’  

Ondertussen was er paniek in het pakhuis. 
‘Sint, we hebben een probleem,’ zei pakjespiet. ‘Onno heeft een heel moeilijk verlanglijstje. Zo’n moeilijk verlanglijstje hebben we nog nooit gezien. Zijn eerste wens is een kus van Sjoukje maar dat kan niet, want Sjoukje is al met Frank. Zijn tweede wens is een anti-spelfouten pen, deze kunnen we niet geven, want alle anti-spelfoutenpennen zijn in heel Nederland uitverkocht. Zijn derde wens is ook onmogelijk. Onno wil graag samen met zijn vader gamen. Maar zijn vader is dag en nacht aan het werk. Die heeft daar echt geen tijd voor. We hebben hem al vijf keer gebeld, maar we hoorden steeds hetzelfde voicemail bericht; ‘Helaas, op dit moment ben ik aan het werk. Spreek na de piep uw boodschap in. Dan bel ik u over een minimaal een week terug.’ 
Sinterklaas krapte op zijn hoofd. ‘Dat meen je toch niet. En nu?’
‘Nou, toen we het lijstje omdraaiden zagen we dat Onno nog drie wensen had opgeschreven. Wat fijn dachten wij, daar zal vast een geschikte wens tussen zitten, maar dat valt niet mee Sinterklaas. Zijn vierde wens is namelijk dat hij een Mars wil eten op Pluto. Sinterklaas begon hard te lachen. ‘Wat een geweldig idee! Helaas is deze wens veel te duur. En wat is zijn vijfde wens?’ 
‘Zijn vijfde wens is een hond uit het asiel, maar dat is ook geen optie want zijn moeder is heel allergisch voor honden.’  
‘Maar Sinterklaas,’ zei de pakjespiet opeens iets zachter. ‘Misschien is de zesde wens wel iets. Lees maar eens.’  
Nieuwsgierig keek Sinterklaas naar de laatste wens op het lijstje. ‘Ja, dat is een fantastisch idee!’ zei Sint luid.
‘Nee, zeiden de andere pieten. Dat kan helemaal niet.’ 
‘Nou,’ zei Sinterklaas. ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’

De kinderen in Onno’s klas werden steeds nieuwsgieriger. Ze bleven maar vragen stellen over wat Piet in Onno’s oor had gefluisterd.
‘Je wilde toch een hond? Misschien krijg je eindelijk een hond? Dat zou leuk zijn,’ zei een van zijn klasgenoten. 
‘Nou, wat ik het liefst wil, kun je eigenlijk niet inpakken,’ antwoordde Onno.
‘Wat is dat dan?’ vroegen een aantal kinderen tegelijk.
‘Misschien is het een lied?’ zei Bram. 
‘Of een ritje op het paard van Sinterklaas?’ zei Myrthe.
‘Of een nachtje slapen in het pakhuis?’ zei Sanne.
‘Of een dagje naar een pretpark,’ zei weer iemand anders. 
Onno keek de kinderen aan en zei……..‘Oké, oké ik zal het jullie vertellen.’ Snel kwamen alle kinderen om hem heen staan. Alle oren waren gespitst. Oh nee, dacht hij. Als ik het vertel, gaat iedereen dit cadeau aan Sinterklaas vragen. Dan is het niet meer speciaal.‘Wat ik krijg is………….een hele grote verrassing.’  
‘Nou, doe niet zo flauw,’ zeiden de kinderen teleurgesteld.

Twee dagen later was het eindelijk 5 december. Iedereen had zin in het feest, maar Onno maakte zich zorgen. Hij had een raar gevoel in zijn buik. Stel dat ik weer word overgeslagen. 

De volgende dag vertelden alle kinderen enthousiast wat ze hadden gekregen. Iedereen was blij behalve Onno. Sinterklaas was zijn huis inderdaad voorbijgereden.
‘Wat heb jij gekregen?’ vroeg Sjoukje.
‘Oh … gewoon,’ zei hij met een zachte stem. 
‘Wat gewoon?’
‘Nou gewoon niets.’
‘Niets? Hoe kan dat nou?’ 
‘Mijn cadeau komt nog,’ zei Onno. Hij wilde stoer klinken, maar klonk teleurgesteld.
‘Is je cadeau nog niet klaar? Moet het nog worden gemaakt?’ vroeg Frank. 
‘Ik vertel jullie het wel als ik het heb gekregen.’
‘Hij liegt,’ zeiden sommigen. ‘Hij heeft heus wel wat gekregen. Hij wil gewoon aandacht.’
Onno vond het vervelend dat de kinderen dit tegen hem zeiden. Ik ben helemaal geen leugenaar, dacht hij. Snel liep hij naar zijn tafel, hij slikte de brok in zijn keel weg en begon in zijn tekenschriftje te tekenen. Misschien kan Sinterklaas mijn cadeau helemaal niet regelen. Hij heeft hij het vast veel te druk. Of zou hij mij echt zijn vergeten? Opeens vond Onno het hele Sinterklaasfeest maar stom. 

Gelukkig werd de school de volgende dag alweer versierd met kerstspullen. Op de ramen werden mooie tekeningen gemaakt en in de lokalen werd gezellige verlichting opgehangen. De kinderen verheugden zich op het kerstdiner en de kerstvakantie. Onno verheugde zich op het optuigen van de kerstboom met zijn vader. Niemand vroeg meer naar zijn wens. 

Op eerste kerstdag zat Onno samen met zijn moeder en zusje bij de kerstboom. Zijn vader moest weer werken. Zijn moeder had net de openhaard aangestoken en warme chocolademelk ingeschonken toen de bel ging. Onno’s zusje deed open. Het bleef een tijdje stil. ‘Volgens mij heeft u zich vergist?’ hoorde Onno zijn zusje zeggen.
‘Nee, hoor. Ik ben precies op de juiste dag gekomen. Met mijn geheugen is niets mis. Ik kom voor Onno.’ 
Onno liep nieuwsgierig naar de deur. ‘Sinterklaas?’ zei hij verbaasd.
‘Sinterklaas!’ riep hij vervolgens en sprong van blijdschap in de lucht. ‘Sinterklaas is er jongens! Sinterklaas is gekomen! Wat geweldig! U bent me dus toch niet vergeten!’ 
Sinterklaas gaf Onno een warme hand en keek hem diep in de ogen aan. 
‘Kom snel binnen,’ zei Onno. ‘Kijk mijn cadeau! Ik heb gevraagd of Sinterklaas een keertje Kerst met mij wilde vieren. Hier droom ik al jaren van!’
‘Met een beetje geduld krijg je soms toch nog wat je wilt…..’ zei Sinterklaas.
Onno ging naast hem op de bank zitten. ‘Dit geloven mijn klasgenoten nooit. Wilt u meteen een selfie van ons maken?’ 
Daar hoefde Sinterklaas niet lang over na te denken. Hij pakte meteen zijn telefoon en maakte een foto. Onno keek glunderend de lens in. ‘Dit wordt de beste avond ooit.’

Foto: Pixaby- Marjonhorn