Zijn woning is ruim met uitzicht op hoge groene bomen en een kerk. Mijn opa is vorig jaar 100 geworden, maar woont sinds kort in een verzorgingstehuis. Zijn geheugen gaat achteruit maar met zijn humor is niets mis.
Dit weekend zaten we op het terras dat uitkijkt op de ingang van het complex waar hij woont. We zaten heerlijk in de schaduw met een drankje.
Op de weg ernaartoe zei mijn opa; ‘Ik ben benieuwd wie daaronder begraven ligt.’ Ik keek naar het einde van de weg en zocht naar wat hij precies bedoelde. Ondertussen liepen we over een drempel. Mijn opa grijnsde. Aha, onder de bobbel is dus wat hij bedoeld.
Hij vindt zichzelf niet oud. Minstens dertig jaar jonger. En als er dan een oudje met een rollator voorbijkomt zegt hij gerust: ‘Nou, die heeft zijn beste tijd wel gehad.’
Nadat we een tijdje op het terras zaten kwam er een grote bestelbus aangereden. Kraamzorg stond erop.
‘Wat moet die nou hier?’ zei mijn opa.
De bestelbus maakte een rondje. Op de andere kant werd reclame gemaakt voor krukken, rollators, rolstoelen, scootmobielen, bedden en bureaustoelen. Mijn opa las de plaatjes als een soort strip. Alsof het opeenvolgende hulpstukken zijn die je nodig hebt tijdens de verschillende stadia van ouderdom, maar volgens hem klopte de volgorde niet. ‘Dat laatste plaatje moet een doodskist zijn.’ We grinnikten. Zijn geheugen laat hem soms in de steek, maar met zijn waarneming en analyse is niets mis.
‘Oh, daar komt nog iemand uit de spelonken tevoorschijn,’ zei hij toen een oude vrouw achter haar rollator aan het gebouw uit kwam schuifelen. We lachten, terwijl er een zacht briesje over het binnenplaatsje waaide. Er was genoeg te zien. Met vogeltjes die op de achtergrond voor ons floten.
Ik heb mijn opa weleens gevraagd naar het geheim om zo oud te worden. Hij antwoordde nuchter; ‘Oh, gewoon rustig leven. Geen gekke dingen doen.’ Maar…… eerlijk gezegd denk ik dat ik het werkelijke antwoord wel weet.